Karin Stanek – dziewczyna z gitarą

Czerwono-Czarni

Już po kilku dniach listonosz przynosi kontrakt na miesięczny udział w koncertach Czerwono-Czarnych, sygnowany przez Estradę Szczecińską. Miesięczne honorarium miało wynosić 2 tysiące zł, czyli ponad trzykrotnie więcej aniżeli Karin zarabiała dotychczas, a kontrakt miał być przedłużany. W marcu stawia się z walizką w Sopocie. Karin od czasu konkursu w Krakowie w 1962 r. stała się młodzieżowym idolem w Polsce. Jak podkreślano kilka lat później w prasie, była pierwszą i przez długi czas jedyną w Polsce piosenkarką młodzieżową z własnym, oryginalnym stylem. Przyjazd do Czerwono-Czarnych w Sopocie był pierwszym w życiu samotnym wyjazdem Karin. Prędko łapie świetny kontakt z muzykami. Poważnie traktuje rady doświadczonych kolegów, jak chociażby sugestie o konieczności pozbycia się jej śląskiego akcentu. „Koledzy pomagali mi również w opanowaniu prawidłowej dykcji, czasem podpowiadali zmianę w interpretacji. Nie czułam się już samotna”[2], stwierdzi. Jednocześnie dla wielu fanów to jej charakterstyczny, śląski akcent oraz „r”, którego długo nie potrafiła wymówić właśnie stanowią o jej uroku. A także niebywała żywiołowość. Na koncerty z Karin nie można zdobyć biletu, tak bardzo jest teraz popularna. Publiczność szaleje, a po koncertach oblega garderobę. Kontrakt zostaje przedłużony. Zarobkami Karin skrzętnie dzieli się z matką, nadal pozostając skromną i oszczedną dziewczyną. Trasa z Czerwono-Czarnymi wiedzie przez Warszawę, województwo gdańskie, poznańskie, wrocławskie i lubelskie. Z każdym dniem Karin Stanek coraz bardziej staje się czołową postacią polskiego big-beatu.

Na fali sławy

W czerwcu 1962 r. jej zdjęcie ukazuje się na okładce „Przekroju”. Sypią się wywiady i publikacje we wszystkich znaczących tytułach prasowych w Polsce. Wielkim przebojem Karin staje się  „Jimmy Joe”. Obok śpiewanego przez nią „Tutti frutti” utwór ten często jest emitowany w Polskim Radio. Kiedy Karin w 1962 r. występuje na Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie, jest już gwiazdą. Rozentuzjazmowana publiczność porywa ją ze sceny i na rękach niesie przez miasto do hotelu. Z festiwalu przywozi zaproszenie na Międzynarodowy Festiwal Piosenki w Sopocie. Była najmłodszą uczestniczką II edycji sopockiego festiwalu i jego sekretną gwiazdą. Po jej „Malowanej lali” owacje nie ustają. Karin nie otrzyma jednak nagrody na festiwalu. Self-made-gwiazda big-beatu musi zadowolić się dyplomem honorowym i udziałem w koncercie laureatów. Po raz pierwszy wówczas występuje w telewizji. Po festiwalu prasa donosi: „Sex-kapiszon jedzie do Helsinek”.

Karin Stanek rzeczywiście otrzymała zaproszenie na Światowy Festiwal Młodzieży i Studentów w Helsinkach. Bierze udział w obozie przygotowawczym, ale do jej wyjazdu jednak nie dojdzie. W kieszeni miała już paszport, kiedy z Pagartu przyszło pismo, że Karin Stanek nie pojedzie jednak z grupą do Helsinek. Wkrótce po jednej z prób podejdzie do niej nieznajomy mężczyzna ze służb i zażąda zwrotu paszportu. Nie udzieli informacji o przyczynie wycofania udziału Karin Stanek w festiwalu. Młoda piosenkarka jeszcze nie wie, że w przyszłości spadnie na nią cała seria odmów wyjazdów zagranicznych. Niewykluczone, że przyczyną był fakt zamieszkiwania w Niemczech Zachodnich babci oraz siostry Karin. Prośbę o wyjazd na stałe ze względu na niemieckie pochodzenie złożyła wówczas także rodzina pozostała w Bytomiu. Można spekulować, czy przyczyną wycofania Karin Stanek jako reprezentantki polskiej młodzieży było nie pasujące do ówczesnej oficjalnej narracji niemieckie pochodzenie młodej gwiazdy, czy też może brak wykształcenia i potencjalnie tzw. „zły przykład”z tego tytułu.

Pod koniec 1962 roku pada dla Karin kolejna oferta wyjazdu zagranicę. Znany impresario ze Stanów Zjednoczonych, Jan Wojewódka, zapraszał na tournée w USA. Wyjazd był właściwie już umówiony, ale i tym razem przychodzi dla Karin negatywna odpowiedź z Pagartu. Do tego typu odmów i braku dla niej nagród na festiwalach Karin zaczęła się przyzwyczajać. Podobnie jak do swej ciągle rosnącej popularności.

Więcej szczęścia Karin Stanek ma na I Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1963 r. Występuje tu z dwiema piosenkami napisanymi specjalnie dla niej, m.in. śpiewając utwór pt. „Chłopiec z gitarą”, której tekst wspaniale do niej pasuje. Publiczność szaleje, a Karin Stanek otrzymuje wyróżnienie jury. W tym samym roku „atomowa Kaśka” jedzie jako widz na festiwal w Sopocie, gdzie wypatrzy ją dyrektor znanego paryskiego music-hallu Olympia, Bruno Cocquatrix. Niestety - i tym razem Karin nie otrzyma od władz pozwolenia na wyjazd. Do Paryża pojadą inni. Karin natomiast odbędzie trasę po polskich miastach, a na II Festiwalu w Opolu wykona swe kolejne przeboje „Jedziemy autostopem”, „Karolinkę” oraz „Motor i ja”. Piosenka „Jedziemy autostopem” otrzyma nagrodę specjalną, Karin dostanie wyróżnienie.

Tournée w bratnich krajach

Po festiwalach w Sopocie i Opolu Pagart wysyła Karin Stanek na tournée, tyle że w obozie krajów socjalistycznych. Tournée po NRD jest bardzo udane. Młodzi Niemcy oszaleli na punkcie dynamicznych piosenek Karin. Oprócz swoich własnych hitów, śpiewa tu na koncertach po angielsku „Dynamit” Brendy Lee.

„Miałam wiele programów telewizyjnych, występowałam między innymi w Rostocku, Magdeburgu, Lipsku, Berlinie, Suhl, Dreźnie. W programach śpiewałam przeważnie polskie piosenki z tekstami niemieckimi, czasem Niemcy przesyłali taśmę i tekst ich piosenki do opracowania, a ja uczyłam się wtedy z taśmy i jechałam na program[3]”, będzie wspominać.

W NRD w 1965 roku Karin Stanek wystąpi na swym jedynym zagranicznym festiwalu – na IV Międzynarodowym Festiwalu Krajów Nadbałtyckich w Rostocku. Znajdzie się w trójce jego laureatów. Wcześniej, w 1964 roku wokalistka odbyła pełne sukcesu tournée po Czechosłowacji.

„Lubiłam występować przed widownią czeską, która była spontaniczna i bardzo żywo reagowała na każde zaproszenie do wspólnej zabawy. Aby sprawić jej przyjemność na drugie tournée przygotowałam „Jedziemy autostopem” z czeskim tekstem. Brawa oczywiście posypały się natychmiast, kiedy tylko usłyszeli pierwsze słowa w ich języku”[4], opowiadała biografistce i menadżerce Annie Kryszkiewicz.

W 1968 r. z Czerwono-Czarnymi udaje się w trasę koncertową po ZSRR. Rosjanom szczególnie przypada do gustu jej piosenka „Walentyna twist”. 

[2]   Anna Kryszkiewicz, s. 47

[3]   Anna Kryszkiewicz, s. 115

[4]   Anna Kryszkiewicz, s. 128