Kasimir Zgorecki (1904-1980) – Z Recklinghausen do panteonu francuskiej fotografii

Bezpośredni obserwator życia Polonii
 

Kasimir ukończył naukę zawodu kotlarza, po czym wraz z rodzicami i siostrą wyemigrował do Francji. Ich wyjazd stał się możliwy dzięki „polsko-francuskiej konwencji emigracyjnej” z 3 września 1919 roku, umowy, która zapoczątkowała masową emigrację Polaków i Ruhrpolen[48]. Została ona uchwalona trzy miesiące po podpisaniu Traktatu Wersalskiego i w następnej dekadzie skłoniła szacunkowo 600 000 osób (robotników wraz z ich rodzinami) do wyjazdu do Francji[49]. Przybywający tam górnicy podpisywali umowy o pracę, które zobowiązywały ich do rocznej pracy pod ziemią[50]. Popyt na miejsca pracy miał z roku na rok coraz bardziej negatywny wpływ na ich bezpieczeństwo. Jest to szczegół o tyle ciekawy, że Kasimir Zgorecki przedwcześnie zakończył swoją pracę w kopalni 10 de Billy-Montigny[51].

Rodzina Zgoreckich przybyła do departamentu Nord-Pas-de-Calais krótko po zwerbowaniu jej prawdopodobnie przez działający na rzecz odbudowy państwa francuskiego Centralny Komitet Francuskich Kopalń Węgla Kamiennego (Comité Central des Houillères de France, CCHF) w Duisburgu. Ich podróż z Zagłębia Ruhry okazała się jednak uciążliwa, gdyż pewnych trudności nastręczały przewozy mienia przesiedleńców[52]. Francuskie przedsiębiorstwa górnicze często budowały nowe miasta dla imigrantów, więc wraz z ich przybyciem na miejsce zaczęto znowu tworzyć polskie wspólnoty[53]. Nowe warunki życia, w których przyszło im żyć, nie różniły się zbytnio od tych w Zagłębiu Ruhry. Wielu byłych sąsiadów znalazło się znowu w bliskim otoczeniu. Ponownie powstawały stowarzyszenia, które wcześniej działały w Zagłębiu Ruhry. Można zatem powiedzieć, że nastąpiła niejako odbudowa i reaktywacja dawnych wspólnot[54]. Jednakże już wkrótce ujawniły się znaczne różnice między „Westfalczykami” i Polakami ze Wschodu. Ci, którzy przybyli z Zagłębia Ruhry, byli zaznajomieni z nowoczesnymi technikami prac w niemieckim górnictwie, dlatego też środowisko polskie było poróżnione w wielu kwestiach[55]. Na przykład Polacy z Zagłębia Ruhry otwierali pierwsze sklepy i kontynuowali wydawanie gazet, które wcześniej ukazywały się w niemieckiej ojczyźnie. Był wśród nich także „Narodowiec”[56]. Życie ojców i synów było zdominowane przez pracę zawodową, podczas gdy kobiety zajmowały się dziećmi i domem.