Paulina Lemke – nestorka powojennej Polonii
Nie nauczycielstwo było jej jednak w głowie; latem roku 1945 przeniosła się do Krakowa, gdzie wśród 600 adeptów zdała egzamin wstępny na Wydział Malarstwa i Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych. Tam poznała Konrada Nałęckiego, Andrzeja Wróblewskiego i Andrzeja Wajdę, który bardzo namawiał Paulinę Lemke do przeniesienia się wraz z nim do Szkoły Filmowej w Łodzi. Paulina jednak za bardzo kochała malarstwo. Mimo trudności finansowych w roku 1950 otrzymała dyplom i skierowana została do pracy w dowództwie 5 Armii Wojska Polskiego, gdzie zatrudniono ją w charakterze grafika-plastyka. W tym czasie wyszła za mąż i urodziła swego jedynego syna Henryka Dechnika (1951-2018), którego wychowała w wartościach patriotycznych. Zawirowania w życiu prywatnym sprawiły, iż imała się różnych zajęć m.in w Nowej Hucie, Krakowie aż otrzymała propozycję z pracowni scenograficznej legendarnego Państwowego Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, w której z czasem piastowała funkcję kierowniczki całej pracowni. W grudniu 1963 Paulina Lemke wraz z synem wyjechała do Duesseldorfu i wyszła za mąż za niemieckiego obywatela Georga Lemke.
Bardzo szybko udało się jej zdobyć pracę na obczyźnie i to w dziale reklamy duesseldorfskiej filii wielkiego koncernu handlowego Kaufhof AG, w którym z małymi przerwami zatrudniona była w charakterze artysty plastyka, grafika- projektanta i malarza aż do przejścia na emeryturę w 1985 roku. Tylko ona pośród 14 zatrudnionych tam niemieckich grafików legitymowała się dyplomem wyższej uczelni i to jej zlecono dokształcanie niemieckich kolegów. W swojej twórczości reklamowej stosowała wszystkie dostępne techniki. Jej projekty rozchodziły się do wszystkich filii sieci handlowej Kaufhof na terenie RFN i były premiowane na wielu międzynarodowych wystawach tej branży. Nie przykładało się to niestety na dobra finansowe. Powiedziano jej nawet, że nie będzie zarabiać więcej pieniędzy, jeśli nie zmieni obywatelstwa. Dla niej jednak ważniejsza była działalność polonijna. Jej syn Henryk nazywał mieszkanie Pauliny Lemke „Małą Polską” i do tego mieszkania pielgrzymowały setki Polaków zza „żelaznej kurtyny” prosząc o wsparcie w starcie w nowej rzeczywistości. Adresem Pauliny Lemke handlowano w komunistycznej Polsce opowiadając, iż jest ona milionerką i każdemu pomoże. W związku z tym zdarzały się przedziwne, czasami wręcz niebezpieczne sytuacje. Paulina Lemke milionerką nie była, ale mimo skromnych warunków w miarę swych możliwości starała się pomóc każdemu. Wspólnie z niemieckimi i polskimi znajomymi kupowała leki, organizowała zbiórki pieniędzy, wysyłała na własny koszt paczki, a rodakom, którzy dotarli do Niemiec, służyła nie tylko radą.
Największą wagę przywiązywała do swojej działalności polonijnej, która trwa już 55 lat. To dla Związku Polaków w Niemczech „Zgoda” Paulina Lemke wykonała projekt godła i odznaki członkowskie, to ona stworzyła m.in. medale, puchary, ilustracje prasowe oraz poświęcony przez Jana Pawła II sztandar organizacji. Liczne prace plastyczne wykonała także dla Związku Polaków „Rodło” w Niemczech. Równolegle zajmowała się też pracą publicystyczną na łamach polonijnych czasopism m.in. „Głosu Polskiego” i „Forum Polonijnego”. Przez 10 lat prowadziła zbiórkę pieniędzy na zakup „Domu Polskiego w Recklinghausen”, będąc wiceprzewodniczącą i sekretarzem Społecznego Komitetu Budowy Domu Polskiego. Z własnej kieszeni wykładała na cel niemałe sumy i darowała swoje obrazy. Także w ramach działalności charytatywnej organizowała liczne zbiórki pieniędzy na pomoc Polakom w ojczyźnie.
