Marcel Reif – od chłopaka z Wałbrzycha do kultowego komentatora piłkarskiego
To co wyróżnia niezależnych indywidualistów pochodzenia migracyjnego od innych to fakt, że z jednej strony mają oni raczej obojętny stosunek do własnej tożsamości narodowej, a z drugiej – bardzo jasne wyobrażenie o tym, co dla nich oznacza (nowa) ojczyzna. W przypadku Marcela Reifa definicja własnej tożsamości nigdy nie była tematem szczególnej uwagi. Reif rozumie ojczyznę jednoznacznie, a mianowicie jako „miejsce, w którym bliskie mi osoby są razem ze mną”, bez względu na to, gdzie ono konkretnie się znajduje. Chodzi zatem nie o „ojczyznę”, lecz o „dom”. W tym sensie posiadanie kilku miejsc zamieszkania jednocześnie nigdy nie było dla niego problemem, i tak też jest do dziś.
Decydujące znaczenie dla dalszego życia Reifa miało jego przeniesienie się z redakcji politycznej ZDF do sportowej w 1985 roku. Odtąd piłka nożna – jego wielka pasja – miała stać się jego zawodowym zajęciem. Jako sprawozdawca i komentator meczów reprezentacji Niemiec, Bundesligi niemieckiej i Ligi Mistrzów (do 2016 roku było ich razem ponad 1500) szybko zyskał sobie szerokie grono fanów, a z biegiem lat rangę kultową. „Marcel Reif” stał się marką medialną. Jego styl moderowania, który oscylował między swobodą językową, jasnym opisem sytuacji podczas meczu, szczerymi, nieudawanymi emocjami i przekazywaniem ugruntowanej wiedzy na temat tego, co się w danej sytuacji dzieje na boisku, sprawiał, że widzowie stawali się poniekąd uczestnikami meczu oraz budził w nich podekscytowanie w oczekiwaniu na kolejne posunięcia zawodników. Oczywiście celność jego wypowiedzi i trafny dobór odpowiednich słów mogły spowodować, że kibice drużyny, która akurat wypadła z łask komentatora, mogli poczuć się sprowokowani. Reif dobrze to rozumiał, ponieważ zdawał sobie tego sprawę, że „kibice widzą wszystko nie tylko oczami, ale przede wszystkim sercem”. Do dziś, właśnie dzięki temu niezachwianemu dowodowi miłości do gry i do kibiców, który w jego komentarzach był zawsze wyraźnie odczuwalny, jest szanowany, doceniany i lubiany.
Marcel Reif otrzymał wiele ważnych nagród, nie tylko jako komentator meczy piłki nożnej, ale także jako osobowość medialna. Został nagrodzony między innymi w 1998 roku Bawarską Nagrodą Telewizyjną (Bayerischer Fernsehpreis) za legendarną 76-minutową improwizację wraz z Güntherem Jauchem związaną z opóźnieniem meczu w Madrycie, a także w 2002 roku Niemiecką Nagrodą Telewizyjną (Deutscher Fernsehpreis) i w 2003 roku Nagrodą im. Adolfa Grimmego (Adolf-Grimme-Preis) za relacje podczas mundialu w 2002 roku.
Jacek Barski, grudzień 2021 r.
Dalsze informacje:
Gość programu telewizyjnego „Inas Nacht” z dnia 14.10.2021 roku:
Podcast autorski „Reif ist live”. Dostęp w Internecie:
Publikacje:
Marcel Reif, Christoph Biermann, Aus spitzem Winkel. Fußballreporter aus Leidenschaft (Z ostrego kąta. Komentator piłkarski z zamiłowania), Kiepenheuer & Witsch, Köln 2004.
Marcel Reif, Holger Gertz, Nachspielzeit. Ein Leben mit dem Fußball (Dogrywka. Życie z piłką nożną), Kiepenheuer & Witsch, Köln 2017.
Marcel Reif, Patrick Strasser, Auswärtsspiel. Meine schönsten Reisen durch Fußball-Europa (Mecz wyjazdowy. Moje najwspanialsze futbolowe podróże po Europie), EMF, München 2020.
