Galerie ŻAK | BRANICKA, Berlin

Wielu z wymienionych powyżej artystów i artystek jest reprezentowanych dziś przez Galerię. „Jesteśmy średniej wielkości galerią z ograniczoną liczbą twórców sztuki“, wyjaśnia Branicka: „Oferujemy sztukę ambitną, pokazujemy prace artystów wyrażających poglądy i zadających pytania. Nasi kolekcjonerzy posiadają podstawową wiedzę lub pragną ją pogłębiać, muzea pragną wypełniać luki w swoich zbiorach.“ Niektóre zachodnie muzea, a wśród nich Tate w Londynie, Centre Pompidou w Paryżu czy MoMa w Nowym Jorku, zdały sobie z tego sprawę, że zaprzepaściły 40 a może nawet 50 lat rozwoju sztuki w Europie Wschodniej, w wyniku czego mają ogromne braki w swoich kolekcjach. Te muzea tworzą teraz specjalne działy. Szerokie rzesze publiczności są jednak zdania, jak twierdzi Branicka, że sztuka polska zaistniała dopiero po upadku muru berlińskiego, ale to oczywiście nonsens. Zofia Kulik, Józef Robakowski, Ryszard Waśko i wielu innych artystów są już drugim pokoleniem polskiej awangardy, pokoleniem, które zawsze miało możliwość wyjazdu na zachód, w przeciwieństwie do wielu artystów w NRD. Młodzi twórcy sztuki, jak Kudlicka czy Stachon, wprawdzie od czasu do czasu nadal odnoszą się do pierwszego pokolenia polskiej awangardy lat 20. i 30., jednak dzięki wysokiej jakości swoich prac mogliby bez trudu zaznaczyć swoje miejsce na światowym rynku sztuki. Również polska historiografia sztuki już od dawna reprezentuje światowy poziom, wspólnie więc należałoby teraz na nowo zdefiniować historię sztuki Europy Środkowej. „Poza tym, mamy międzynarodowych kolekcjonerów“, dodaje Branicka: „Nie specjalizują się oni w kolekcjonowaniu sztuki polskiej, lecz szeroko rozumianej sztuki konceptualnej i współczesnej.“

Dowodem na to, że sztuka polskich artystów i artystek wzbudza międzynarodowe zainteresowanie jest publikacja wydana w 2011 roku przez powiązaną z Galerią fundację ŻAK | BRANICKA Foundation. Ukazała się ona pod znaczącym tytułem „Polish! Contemporary Art from Poland“ w wydawnictwie Hatje Cantz i na przeszło 300 stronach zawiera teksty prawie trzydziestu międzynarodowych kuratorów, a są nimi między innymi Dieter Roelstrate, Angelika Stepken i Christoph Tannert, w których każdy przedstawia jednego bądź dwóch artystów. Są wśród nich prawie wszyscy wymienieni wcześniej twórcy, a także Paweł Althamer, Agnieszka Brzeżańska, Sławomir Elsner, Alicja Kwade, Marcin Maciejowski, Anna Molska, Monika Sosnowska, Piotr Uklański oraz Artur Żmijewski, by wymienić tylko niektórych. W eseju wprowadzającym do tej książki Anda Rottenberg, była dyrektor warszawskiej Zachęty, zwraca uwagę na to, że w Polsce od początku lat 50. ubiegłego stulecia jakby na przekór różnym fazom ucisku politycznego jak i politycznej indoktrynacji, we wszystkich dziedzinach sztuk pięknych, literatury, muzyki i teatru miał miejsce ożywiony i znaczący jakościowo rozwój, który na Zachodzie został kompletnie zignorowany. Wszystkie indywidualności polskiej sztuki powojennej, jak pisze Rottenberg, byli świadomi swej roli w rozwoju globalnych wartości.