Rodło

Od wieków wszystko zwyklim kłaść w ofierze,

od wieków walczyć co dnia wciąż na nowo,

o okruch prawa, polskie „W Boga wierzę”,

o polską duszę, każde polskie słowo.

 

Idziemy z siłą co płynie z słuszności,

nam walka hartem, a siłą wytrwanie

i przysięgamy na swych Ojców kości-

o sprawę walczyć nigdy nie ustaniem!

 

Jesteśmy Polakami!

 

I tego żadna moc nie zmieni!

Bóg z nami, Sprawa z nami,

Bóg nam wiarą serca rozpłomienił!

Rodło królewskie mamy!

 

Jesteśmy Polakami!

Autorem słów był Edmund Osmańczyk, a muzykę skomponowała Pazia Kaczmarkowa. Na początku 1938 roku powstał „Hymn Rodła“. Jego autorem był Franciszek Jujka. Po raz pierwszy wykonano go na Kongresie Polaków w Niemczech w Berlinie 6 marca 1938 roku przez połączone chóry polskie:

Nam Bóg powierzył Ojców ziemicę,

pruskie jeziora śląskie kopalnie oraną sochą zroszoną krwią.
Dał znak rodowy Złotowskie łany, Westfalii świat!

Wszystkich nas łączy Wisłę rodzicę,

co karmi łany krynica swą nierozerwalnie.

Matczyne znamię rodzony brat.

Dziejowej chwały postawił gontynę

Więźnią serdeczną splećmy rodzinę.

U Wisły źródeł wawelski gród.

Rodło niech łączy nas Hartujmy dusze na znój i trud.

Rodło niech łączy nas w mężną drużynę!

Polski my Naród, polski my lud!

W mężną drużynę!

Polski my Naród, polski my lud!

Ustanowienie nowego znaku było bez wątpienia elementem integrującym polskie środowisko w Niemczech. Używanie osobnego znaku i barw odróżniało Polaków od Niemców skupionych wokół nazistowskiej swastyki i „niemieckiego pozdrowienia“. Używanie znaku „Rodła“ wymagało od Polaków znacznej odwagi, zwłaszcza w okresie nasilenia się prześladowań pod koniec lat 30. Atmosferę tych lat oddał Edmund Osmańczyk, który napisał: „Oczywiście, że wymagało to (używanie znaku Rodła na sztandarach – przyp. Krzysztof Ruchniewicz) ogromnej odwagi, opłaconej przez jakże wielu w 1939 roku więzieniami i obozami koncentracyjnymi, niemniej pozostało dla historii świadectwo, iż po wrzesień 1939 roku nie tylko w Westfalii i Nadrenii czy w Berlinie, ale właśnie nad Odrą od Raciborza po Szczecin, w całym Nadodrzu i Prusach Wschodnich tamtejsza autochtoniczna ludność polska manifestowała w ponurych latach III Rzeszy swoją przynależność do kolebki narodu polskiego i jego kultury“.

Krzysztof Ruchniewicz, kwiecień 2014 r.