Klub Polskich Nieudaczników

Oczywiście twórczość Klubu można znaleźć też w internecie. Do tej pory na YouTube opublikowano ponad 100 odcinków “Rozmów z ciekawym człowiekiem”, ponad 30 odcinków “Umgefragt in Beranu” i kilka odcinków opery mydlanej “Frau Selke und der Haß”. Wszystkie te formaty przerabiają w lekkiej, satyrycznej formie polsko-niemiecką oraz europejską historię i szaleństwo codziennego życia w Niemczech.

W 2012 roku wydawnictwo Rowohlt Verlag wydało książkę pt.: “Club der Polnischen Versager”, autorstwa Piotra Mordela i Adama Gusowskiego, o życiu w Niemczech z perspektywy polskiego nieudacznika.

Mimo swobodnej nazwy, “Klub Polskich Nieudaczników” ma poważne cele. Jest poświęcony klęskom, niepowodzeniom i w ogóle nieudacznictwu. Członkowie są przekonani, że nieudacznictwo należy do życia i jest jego częścią. Tam gdzie jest sukces, musi być też klęska, szczególnie w społeczeństwie, które definiuje się przez słowo sukces. Być nieudacznikiem nie jest wcale czymś złym. To należy do każdego procesu uczenia się, do każdego sukcesu. Porażka jest potrzebna w życiu i nie ma powodu dla Polskich Nieudaczników, aby mu przeczyć, aby się jego wypierać. Wręcz przeciwnie! Określić się nieudacznikiem - to może mieć także moc terapeutyczną.

Klub polskich Nieudaczników nie jest instytucją komercyjną. Wszyscy członkowie mają swoje prace zarobkowe. Klub finansuje się sam, ze składek członkowskich i datków. I tak jak można przeczytać na plakatach i flyerach “Wspierany przez nikogo!”

Mały Manifest polskich Nieudaczników
 

„Takich jak my nie jest wielu w tym mieście. Zaledwie kilku, może kilkunastu. Reszta to ludzie sukcesu, zimni i spokojni profesjonaliści - to co robią, robią najlepiej.

My - słabi, mniej zdolni, niewiele możemy zdziałać; mleko chcemy kupować w aptece, a u fryzjera pół kilo sera. Trąbią na nas samochody, potykamy się na prostej drodze, co chwilę wdeptujemy w gówno, ale szczęścia nam to jakoś nie przynosi.

Żyjemy pod terrorem doskonałości Tamtych. Ich obecność onieśmiela nas. Jest im to na rękę, bo lękają się utracić monopol na tworzenie, które sobie uzurpują.

Jesteśmy skłonni uznać ich pierwszeństwo, ale chcemy być twórcami na naszą miarę, w niższej sferze.

Demiurgos kochał się w wytwornych, doskonałych i skomplikowanych materiałach. My dajemy pierwszeństwo tandecie".

Adam Gusowski, czerwiec 2014 r.