ANTYK – WZÓR I INSPIRACJA? Polsko-niemiecki plener rzeźbiarski w Zamku Trebnitz 28 lipca - 22 sierpnia 2021

Roswitha Schaab

Artystka zainspirowała się również zaczerpniętym przez starożytnych od Egipcjan kanonem kurosa. Jednak, zachowując hieratyczność formy, skupia się głównie na zapisie powierzchni pracy. Powstał więc prowadzony z akrybiczną precyzją osobisty notatnik, pełen przemyśleń na temat upływu czasu, rodzaj intymnego zapisu artystycznego pozostający dla potomnych kilka trwałych okruchów rzeczywistości. Każdy ślad dłuta jest przez rzeźbiarkę zaplanowany i świadomie przemyślany tak, by warunkował ślad następny.

Ryszard Litwiniuk

Symbolika centaura to symbolika podwójności ludzkiej natury pół-boga i pół-bestii. Górna część ciała podobna była do ciała człowieka, natomiast dolna miała kształt konia. Najsłynniejszym centaurem w mitologii był mądry i wspaniałomyślny Chiron. Artysta inspirując się forma hybrydową skierował swe zainteresowanie ku żeńskiej odmianie centaurydy, jak również nawiązał bezpośrednio do najstarszej rzeźby prehistorycznej Venus z Willendorfu. W pracy tej można doszukać się inspiracji ideą konia trojańskiego, rozumianego jako współczesne nawiązanie do plagi czyhających wirusów oraz znaleźć koneksje z rzeźbą Gustava Seitza „Słuchająca” z 1968 roku.

Duet Super Vivaz (Lina Baltruweit/Johannes Braunringer)

Dla starożytnych Greków ważna była kalokagatia, czyli utożsamianie piękna z dobrem, a deformacji ze złem. Duet artystyczny odwołując się bezpośrednio do rzeźby Gustawa Seitza z 1967 „Projekt wielkiej Danae” oraz do klasycznego kanonu odaliski, białej niewolnicy w haremie, dokonuje idealizacji odaliski według współczesnego kanonu, zamykającego się w pojęciu luksusu. Operując ready-made, spoczywająca na szezlongu postać wyposażona zostaje w najbardziej współczesny gadżet, jakim jest telefon komórkowy z aplikacją filtrów upiększających. Artyści, krytykując wynaturzoną współczesną konsumpcję pytają, w jaki sposób granice dobra i zła, piękna i brzydoty, prawdy i fałszu manifestują się w życiu, a jaki w sztuce. Zastanawiają się też nad zmianę relatywności tych pojęć na przestrzeni wieków.  

Susanne Ring

Rzeźbę stanowi grupa obiektów zaprojektowanych w glinie, materiale, który poprzez możliwość wprowadzania ciągłych zamian determinuje metody pracy artystki. Walor ten wykorzystuje również Susanne Ring. W czasie, do którego nawiązuje realizacja, zaczęto używać koła garncarskiego, więc klasyczny kształt amfory stał się dla artystki naturalnym punktem wyjścia. Jej amfory przybierają jednak kształty amorficzne, zaczynają ze sobą rezonować i jest ich coraz więcej. Konsekwentnie rozwijana struktura staje się coraz bardziej wyrazista, a forma ciągle ulepszana. Ponieważ jednak nie istnieje tylko sztuka intelektualna lub tylko intuicyjna, dla Susanne Ring ciągłe doskonalenie formy nie jest celem – jest środkiem przypominającym o roli, jaką w okresie wczesnoarchaicznym pełniły figurki wotywne i rodzajem artystycznej medytacji.

Magda Potorska, wrzesień 2021