Krzysztof Meyer

Pierwszym instrumentem Krzysztofa Meyera był fortepian. Grywał na nim od dzieciństwa, a z czasem opanował wystarczająco dobrze, by występować publicznie jako pianista. Przez wiele lat, aż do IV Sonaty, utwory fortepianowe pisał więc z myślą o własnym repertuarze, inni sięgali po nie dopiero po pewnym czasie. W latach 1960. jako pianista występował w Polsce i większości krajów europejskich z krakowskim zespołem specjalizującym się w repertuarze awangardowym MW2. Później koncertował i nagrywał płyty jako wykonawca swoich utworów, a sporadycznie i cudzych, solo lub w zespołach kameralnych.

Muzyka kameralna, przeznaczona na niewielkie zespoły o różnych składach zajmuje w dorobku Meyera miejsce uprzywilejowane. On sam tłumaczy to swoimi doświadczeniami z dzieciństwa, kiedy miał okazję przysłuchiwać się domowym koncertom organizowanym przez babcię – pianistkę. Ale pociąga go w takich utworach również to, że świetnie nadają się do układania „dźwiękowych łamigłówek”, odwołujących się „nieświadomego liczenia w duchu”, jak określił istotę muzyki Leibnitz. Przykłady - tempa w XI Kwartecie smyczkowym, albo zmiany rytmu w X Kwartecie smyczkowym.

Niektórych utworów na wielkie obsady można natomiast słuchać jak muzycznego komentarza do wydarzeń politycznych lub refleksji egzystencjalnych. Na wątki te naprowadzają podtytuły i cytaty (VI Symfonia „Polska” nawiązująca do atmosfery stanu wojennego), albo użyty tekst (VIII Symfonia do anty-antysemickich wierszy Adama Zagajewskiego). Katastroficzne przesłanie oratorium Stworzenie świata podpowiada tekst, ale jego wymowę uzmysławia właśnie muzyka.