Aleksander Gierymski

Nasilające się uczucie osamotnienia i wyizolowania w polskim środowisku artystycznym skłoniło Gierymskiego do dalszych podróży. Po pobytach w Monachium, w 1895 i 1897 roku, podróżował głównie po Włoszech, przebywając w Wenecji, Palermo, Amalfi, Rzymie i Weronie; kilkakrotnie wyjeżdżał także do Paryża. Artysta tak samo często jak miejsca pobytu, zmieniał swój styl. Park zamkowy w miejscowości Schleißheim przedstawił w manierze niemalże pointylistycznej, a starówkę w Rothenburgu / niem. Rothenburg ob der Tauber (zdj. nr 18) oraz mury obronne tego miasta[10] w realistycznych i pełnych światła obrazach. Widoki włoskich placów, wnętrz kościołów i katedr malował raz w zestawieniach różnorakich kolorów innym razem z wielką dbałością o najdrobniejsze detale architektoniczne i szczegóły wielopostaciowych scen z życia codziennego, jak na obrazie Katedra w Amalfi.[11] W przypadku Wnętrza bazyliki św. Marka w Wenecji (zdj. nr 19) udało mu się stworzyć zadziwiającą kompilację elementów - niemal fotograficznego odwzorowania rzeczywistości, impresjonistycznych detali i efektownych światłocieni - ożywioną folklorystycznym motywem dwóch modlących się kobiet. Aleksander Gierymski zmarł między 6 a 8 marca 1901 roku w Rzymie. Przez polskich historyków sztuki jest uznawany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli realizmu i prekursora luministycznych i kolorystycznych eksperymentów w malarstwie polskim końca XIX w. (Ewa Micke-Broniarek).

Axel Feuß, grudzień 2016 r.