„Ruhrpolen“ – Polacy z Zagłębia Ruhry

Młode państwo polskie, od samego początku zaangażowane w liczne konflikty zbrojne, dążące do zjednoczenia trzech byłych części rozbiorowych, nie potrafiło spełnić oczekiwań wielu powracających Polaków z Zagłębia Ruhry.

Wielu tamtejszych Polaków, którzy w zasadzie pragnęli powrotu do Polski, poszło jednak drogą tych rodaków, którzy przed dziesięcioleciami wkroczyli na drogę integracji – pogodzili się z sytuacją w Niemczech i zintegrowali się z tutejszym społeczeństwem. W pewnej mierze przyczyniła się do tego także rosnąca presja polityczna i społeczna spowodowana społecznymi konsekwencjami konfliktów granicznych między Polską a Niemcami, plebiscytów w Warmii i Mazurach oraz na Górnym Śląsku, jak również od 1923 roku okupacji Zagłębia Ruhry przez Francję, sojusznika Polski. Inni z kolei wykorzystali nadarzającą się okazję i w latach dwudziestych XX wieku przenieśli się do Francji, Belgii albo Holandii. Tylko kilka tysięcy świadomych narodowo Polaków z Zagłębia Ruhry, którzy pozostali w Westfalii, przeciwstawiło się powszechnej presji i trwało we własnych strukturach organizacyjnych, jak na przykład w założonym w 1922 roku w Berlinie Związku Polaków w Niemczech, który posiadał w Bochum władze regionalne. Dla czołowych działaczy polskich organizacji mniejszościowych ich działalność stała się przyczyną zguby jesienią 1939 roku – zostali aresztowani i osadzeni w obozach koncentracyjnych, których wielu z nich nie przeżyło.[52] Jednak większość Polaków z Zagłębia Ruhry, którzy pozostali nad Renem i Ruhrą, zasymilowała się w okresie międzywojennym ze społeczeństwem Zagłębia, ukształtowanym jako zlepek migrantów z różnych regionów Niemiec i Europy.

David Skrabania, Maj 2018 r.