Olga Boznańska

Swoje dzieła malarka bardzo zręcznie umieszcza na najważniejszych europejskich wystawach. W roku 1900 jest obecna na Wielkiej Berlińskiej Wystawie Sztuki, na której prezentuje portrety dzieci,[51] z kolei na Międzynarodowej Wystawie stowarzyszenia Secesja Monachijska można zobaczyć jej portret dwóch „Włoszek“.[52] Na paryskiej Wystawie Światowej otrzymuje wyróżnienie za prace wystawione w Austriackim Pawilonie. Ponadto bierze udział w wystawie polskich artystów w galerii Georgesa Petita w Paryżu, a za prace pokazane na wystawie Woman’s Exhibition w londyńskiej dzielnicy Earl’s Court otrzymuje złoty medal. W 1902 roku w ramach pokazu Towarzystwa Sztuka bierze udział w XV wystawie Wiedeńskiej Secesji we Wiedniu oraz pokazuje swoje prace w galerii Schultego w Berlinie. W tym samym roku do Paryża przybywa młody polski rzeźbiarz Bolesław Biegas (1877–1954). Boznańska wraz z siostrą zaprzyjaźniają się z nim, zaś on wykonuje brązowe popiersie malarki (zdj. nr 42). Na wystawie Berlińskiej Secesji w 1903 roku prezentuje dwa portrety,[53] w roku 1904 portret „Dziewczynki“ na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Kunstpalast w Düsseldorfie.[54] W tym samym roku zostaje członkiem Société nationale des beaux-arts. Odtąd, co roku bierze udział w wystawach towarzystwa, podobnie jak miało to miejsce od 1896 roku. W 1906 roku udaje się na pogrzeb ojca do Krakowa, gdzie poza obrazem przedstawiającym widok ze swojej tutejszej pracowni (zdj. nr 43) tworzy kolejny autoportret (zdj. nr 44).

Po powrocie do Paryża wprowadza się do nowej pracowni przy Boulevard du Montparnasse i maluje widok z jej okna (zdj. nr 45). W 1907 roku bierze udział w wystawach poświęconych sztuce kobiet - w warszawskiej Zachęcie oraz w Stedelijk Museum w Amsterdamie. W corocznej wystawie Carnegie Institute w Pittsburghu, w której po raz pierwszy uczestniczyła w 1905 roku, zostaje wyróżniona medalem za obraz „Kobieta w czarnej sukni“ (1906, własność prywatna). W 1908 roku i ponownie w 1912 roku zajmuje się przebudową poddasza w jej rodzinnym domu w Krakowie na wypełnioną światłem pracownię (zdj. nr 46, 47). W 1909 roku prezentuje 29 dzieł na wystawie prac kobiet w Galerie le petit musée Beaudouin przy Rue du Faubourg Saint-Honoré. Bierze udział w kolejnych wystawach: w Budapeszcie, Berlinie, Wiedniu i na Biennale w Wenecji (1910), w Rzymie (1911) oraz w Lyceum Club w Paryżu i w Amsterdamie (1912). Od października 1912 roku do marca 1913 roku mieszka w Krakowie, lato spędza w posiadłości Pusłowskich w Czarkowach, na zimę wraca do Krakowa. W przeddzień I Wojny Światowej jest u szczytu kariery (zdj. nr 48, 49). W liście do Emanuela Pusłowskiego z sierpnia 1913 roku pisze, że we Francji została nominowana do Orderu Legii Honorowej, ale nie dostała go. Zostaje prezesem Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka i rok później uzyskuje propozycję objęcia stanowiska profesora w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, którą jednak odrzuca.